Interakcja społeczna - wzajemne oddziaływanie na siebie jednostek społecznych, najczęściej przy użyciu języka i innych kodów kulturowych. Jest to jedno z podstawowych pojęć w socjologii. Interakcyjny model społeczeństwa Model ten pojawił się pod koniec XIX wieku i tłumaczył on istnienie społeczeństwa nie jako tworu, który jest wynikiem wrodzonych atrybutów jednostek, ale jako byt, który istnieje dzięki wzajemnym oddziaływaniom jednostek. Georg Simmel w interakcjach widział formy uspołecznienia, Max Weber natomiast działania społeczne. W tym modelu wszelkie struktury należy pojmować jako układy interakcji elementów składających się na te struktury, przy czym w ujęciu socjologii humanistycznej oddziałujące elementy, to świadome jednostki, które mogą kierować się swoimi wartościami czy interesami. Interakcja jako gra:Opiera się na teorii gier. Osobnik musi oprócz swojego sposobu postępowania wziąć pod uwagę też sposób postępowania innych. Jednostka pojmowana jest jako istota racjonalna (tu: zdolna do podejmowania wyborów korzystnych dla siebie). Są dwa typy gier: o sumie zerowej (gracz może wygrać tylko kosztem innych – prowadzi do współzawodnictwa) i zmiennej (nagrody pochodzą z zewnątrz i wszyscy mogą stracić lub zyskać – prowadzi do współpracy). Czasami dochodzi do dylematu społecznego czyli do takiej sytuacji, w której strony chcąc urzeczywistnić swoje interesy w końcu tracą. Interakcja jako wymiana: Dobrowolne transakcje polegające na przekazywaniu różnych dóbr (materialnych i niematerialnych) pomiędzy dwoma osobnikami. Kultura-to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony,utwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów ;przekazywany z pokolenia na pokolenie. Dominacja kulturowaprzewaga jednej kultury nad innymi wynikająca albo z atrakcyjności proponowanego przez nią stylu życia,albo siły militarnej lub ekonomicznej reprezentujących ją społeczeństw. Kultura symboliczna-obejmuje wartości i wzory zachowań związane z zaspokajaniem potrzebludzkich wykraczajacych poza podstawowe potrzeby człowieka. Organizacja zbiorowość społ. mająca określ. cel, relatywnie wyodrębniona z otoczenia charakteryzująca się przewagą formalnie uporządkowanych stosunków wewnętrznych, realizująca cele i utrzymująca równowagę wewnętrzną za pomocą środków społecznej regulacji zachowań uczestników które wyznaczają obszary pełnionych w nich ról. Biurokracja Z założenia przyjętego przez Maxa Webera biurokracja miała być idealną i bezbłędną formą organizacji. Największe znaczenie w typie idealnym biurokracji mają następujące cechy: -podstawowym dokumentem organizacyjnym, prezentującym stosunki zależności między pozycjami urzędowymi i zakres tych kompetencji jest statut (opis władzy); -wewnętrzne normy organizacyjne tworzą system celowo ustanowionych, bezosobowych i abstrakcyjnych zasad regulujących zachowania ludzi w organizacji: Wymiana informacji w organizacji dokonuje się wyłącznie w formie przepływu dokumentów między urzędami. Dokumenty te są gromadzone i stanowią zbiorową pamięć organizacji. Ideał postępowania bezstronnego, obiektywnego – nieuleganie wpływom względów osobistych czy emocjonalnych, wykluczenie zachowań arbitralnych czy nieoczekiwanych, postępowanie całkowicie formalistyczne opierające się na racjonalnych zasadach;